Vietnam

Μετά από το πρόσφατο βατερλό στην προσωπική μου ζωή και την αρρώστια του παιδικού μου φίλου Άρη, έκανα μια ανασκόπηση της και στάθηκα σε μερικά ενδιαφέρουσα σημεία της. 

Ένα από αυτά ήταν το ταξίδι μου με τον αδελφικό μου φίλο Ρένο στην χώρα του Κάστρο το οποίο μου είχε αλλάξει τον τρόπο με τον οποίο έβλεπα τον κόσμο και θέλω να πιστεύω ότι με έκανε καλύτερο άνθρωπο. Τότε συνειδητοποίησα ότι είχα καιρό να επισκεφτώ έναν προορισμό που θα με έφερνε σε σύγκρουση με τα status μου και θα με οδηγούσε σε ανατροπές στον τρόπο που φέρομαι και σκέφτομαι. 

Το τελευταίο σημάδι ήταν η καταστροφή της ελαιοπαραγωγής το 2013 που μου άφηνε 12 εργάσιμες μέρες αδιάθετης άδειας. 

Ναι, πλέον είχε ωριμάσει η ιδέα. Είχε έρθει η ώρα για το ταξίδι στην Ασία. Για το οδοιπορικό μου στο Βιετνάμ!

25 Ιανουαρίου 2014

Επιτέλους μετά από είκοσι μέρες εντατικής προετοιμασίας όλα είναι έτοιμα και στις 10:20 το πρωί του Σαββάτου πετάω για Αθήνα->Doha->Bangkok->Hanoi. Κατά την 23ωρη διαδρομή κάνω μια στάση για έξη ώρες στην Doha και μετά από μήνες συναντώ και δειπνίζω με τον Ρένο στο κοσμοπολίτικο Perl.

Όμως το μυαλό μου και το σώμα μου ανυπομονεί να βρεθεί εκεί... στην Ασία...

26 Ιανουαρίου 2014

Μετά από μια σχεδόν 10ωρη πτήση βρίσκομαι μεσημεράκι στο Noi Bai τον διεθνή αερολιμένα του Ανόι. Και η πρώτη ανατροπή έρχεται στο γραφείο Visa-On-Arrival μιας και βρίσκεται κάποιος ο οποίος δεν έχει μαζί του τις απαιτούμενες φωτογραφίες για την έκδοση της visa. Και εκεί γίνεται το εξής μαγικό: Κρατικός υπάλληλος βγαίνει από το γραφείο κρατώντας μια polaroid  και αφού του λέει να χαμογελάσει του βγάζει δύο στιγμιαίες φωτογραφίες και του ετοιμάζει τα χαρτιά... Πάγωσα... Στην ανεπτυγμένη Ελλάδα δεν νομίζω ότι το θέμα θα έληγε τόσο απλά...

Ήμουν αποφασισμένος από την αρχή να χρησιμοποιήσω τα τοπικά μέσα μεταφοράς, παρόλο που σε όλα τα forums είχα διαβάσει ότι είναι άβολα και παλιά. Έτσι αναζήτησα το λεωφορείο της γραμμής 17 το οποίο έχει τέρμα στον Long Bien σταθμό λεωφορείων στην βορειοδυτική γωνία της παλιάς πόλης κοντά στο ξενοδοχείο που είχα κάνει κράτηση χωρίς προκαταβολή. 

Εδώ πρέπει να επισημάνω πόσο λαμόγια είναι διεθνώς οι ταξιτζήδες. Ακόμα και εδώ δεν μου δείχνανε πού είναι σταθμευμένο το λεωφορείο και όταν είδαν ότι πήγαινα προς την σωστή κατεύθυνση άρχισαν να μου λένε ότι δεν παίρνει βαλίτσες και δεν θα με έπαιρνε.

ΚΟΡΑΚΙΑ σας την έκανα!!! Με 6000 dong(0.22€) αντί για 12€ κατέβηκα στην πόλη με ένα παλιό λεωφορείο αλλά περιστοιχισμένος από ευγενικούς ντόπιους και χαζεύοντας την πραγματικά εξωτική διαδρομή διάρκειας μιας ώρας. Φτάνοντας στο τέρμα και μετά το σχετικό παζάρι με τους οδηγούς των "xe om" (μηχανάκια ταξί), βρίσκομαι στο ξενοδοχείο μου μέσα στην παλιά πόλη.
Μετά από μια σύντομη ανάπαυλα βγαίνω επιτέλους βόλτα στην παλιά πόλη του Ανόι για να δω την νυχτερινή αγορά στους Hang Dao και Hang Ngang δρόμους.

Χμμμμ...Αρχίζω σιγά σιγά να μπαίνω στο κλίμα :-)

27 Ιανουαρίου 2014

Κατά της 8 το πρωί ξυπνάω από την ντουντούκα ενός αστυνομικού περιπολικού να το πω, δεν ξέρω...περισσότερο με φορτηγάκι μου έμοιαζε... και τα κορναρίσματα των παπιών και σκούτερ.

Πολύ θόρυβο έχει αυτή η πόλη μιας και την κόρνα την "βαράνε" για το τίποτα. Μετά το λιτό πρωινό μου ξεχύνομαι να δω και μέρα την πόλη, μιας και τα μουσεία, κλπ είναι κλειστά την Δευτέρα. Περνώντας μέσα από τα δρομάκια της παλιάς πόλης μαγεύομαι από την πληθώρα των μικρών μαγαζιών που θυμίζει μοναστηράκι, αλλά και τις ανάμικτες μυρωδιές των street-foods.

Στην παλιά πόλη η κάθε συντεχνία έχει και έναν δρόμο. Έτσι από δρομάκι σε δρομάκι συναντάς από παπουτσάδικα, ρούχα, κεραμικά μέχρι και κρεοπωλεία, μπαχαρικά, κλπ.
Αλλά και βουδιστικούς ναούς οι οποίοι σου προσφέρουν ησυχία έτσι ώστε να ξεφυλλίσεις τον οδηγό σου και να καθορίσεις την παραπέρα περιπλάνηση σου.

Μετά από την ριψοκίνδυνη ανάμεσα στα μηχανάκια διαδρομή μου προς το νότο βρίσκομαι μπροστά στην στολισμένη με λουλούδια, λόγω ΤΕΤ, λίμνη Hoan Kiem!

Μα φυσικά έρχεται το ΤΕΤ!!! Θα έχουμε πρωτοχρονιά την Παρασκευή 31/1 σύμφωνα με το Κινέζικο ημερολόγιο και από το έτος του βοδιού μπαίνουμε στο έτος του αλόγου. Είναι η μεγαλύτερη γιορτή στο Βιετνάμ και διαρκεί από επτά έως εννιά μέρες. Όλοι προετοιμάζονται για το γεγονός αυτό καθαρίζοντας και στολίζοντας τα σπίτια και τα μαγαζιά τους με κλαδιά κερασιάς και γλάστρες με μανταρινιές τα οποίο φυσικά τα μεταφέρουν με το πολυ-όχημα παπάκι :-)

Σε κάθε περίπτωση πρέπει να παραδεχτώ την ικανότητα τους στην οδήγηση και ότι παρά την "άναρχη" οδήγησή τους έχουν μικρό αριθμό ατυχημάτων. Αυτό το συζήτησα με πολλούς ξένους επισκέπτες και τελικά κατέληξα ότι οφείλεται στον τρόπο σκέψης και οδικής συμπεριφορά τους ο οποίος δεν έχει καμία σχέση με τον δικό μας(δυτικό).
Καταρχήν, οδηγούν με πολύ μικρές ταχύτητες ακόμα και εάν ο δρόμος είναι άδειος και είναι έτοιμοι να ελιχθούν ή ακόμα και να παραχωρήσουν την προτεραιότητά τους έτσι ώστε να αποφύγουν την σύγκρουση. Δεν θεωρούν τον δρόμο κτήμα τους και οδηγούν αμυντικά στο πνεύμα "η δουλειά μας να γίνεται".

Τέλος πάντων... πού είχαμε μείνει... Α!!! στην λίμνη Hoan Kiem... Εκεί επισκέφτηκα και τον ναό Ngoc Son που είναι κτισμένος σε ένα νησάκι κοντά στην βορειοανατολική όχθη της λίμνης με την υπέροχη πύλη και γέφυρά του.

Εκεί είδα για πρώτη φορά μια τεράστια χρυσή χελώνα που όπως διάβασα είναι θεότητα της σοφίας και της μακροβιότητας και δίνει το παράδειγμα της βραδύτητας και της επιμονής. Βρε! Βρε! την χελωνούλα...
Φυσικά στο τραπέζι μπροστά στις θεότητες υπήρχαν πληθώρα προσφορών από χαρτονομίσματα μέχρι μπανάνες, μπισκότα, εμφιαλωμένα νερά και ότι άλλο μπορούσες να φανταστείς.
Το σοκ το έπαθα έξω από τον ναό όταν είδα κάποιο να καίει χαρτονομίσματα σε μια παρασιά, τα οποία μετά από λίγο συνειδητοποίησα ότι ήταν fake!!!

Είναι προσφορά για τον θεό του σκότους για να προσέχει τους συγγενείς και φίλους που έχουν αφήσει τον μάταιο τούτο κόσμο.

Και εδώ ο βασιλιάς δολάριο κάνει την παρουσία του έστω και fake ;-)

28 Ιανουαρίου 2014

Σήμερα Τρίτη τα μουσεία είναι ανοιχτά οπότε ήρθε η ώρα για να ανεβούμε βορειοδυτικά στην λίμνη Tay Ho και να επισκεφτούμε μετά τον ναό Quan Thanh, τον βοτανικό κήπο και το μαυσωλείο του Ho Chi Minh του μεγάλου ηγέτη αυτής της χώρας.

Είχε γενικά ενδιαφέροντα εκθέματα από την ζωή του ηγέτη και όχι μόνο, αλλά εγώ κόλλησα με κάτι φωτογραφίες εποχής οι οποίες μου έδωσαν και μια ιδέα του τρόπου ζωής τους αρκετές δεκαετίες πίσω ;-)

Φυσικά υπήρχε και αρκετό προπαγανδιστικό υλικό για την τόνωση του εθνικού τους φρονήματος...

Επόμενη στάση ήταν το πρώτο πανεπιστήμιο στο Βιετνάμ, o ναός "Temple of Literature" στην οδό Quoc Tu Giam.

Αφιερωμένος στον Κομφούκιο και κατασκευασμένος το 1076μχ φιλοξενούσε προικισμένους νέους που μελετούσαν την σχετική φιλοσοφία και ποίηση.

Μετά την επίσκεψη στο επίσημο βουδιστικό κέντρο στο Ανόι στην Ambassador's pagoda επισκέφτηκα το μουσείο Hoa Lo Prison που αναφέρεται στην γαλλική αποικιοκρατική περίοδο και όπως με είχε πληροφορήσει ένα ζευγάρι Γάλλων που γνώρισα το προηγούμενο βράδυ στο δείπνο μου, είχε πολύ ενδιαφέρον.

Πραγματικά έπαιρνες μια ιδέα για το τι τράβηξε αυτός ο λαός από τους πολιτισμένους Γάλλους και πόσο σθεναρά αντιστάθηκαν στην υποδούλωση και ταπείνωση.

Μέσα στο φωτογραφικό υλικό της εποχής βλέπω μια φώτο που ενώ τραβήχτηκε εκεί μου θύμισε Ελλάδα του 70ντα...

Τώρα άμα την δει κανας Άδωνης/Πλεύρης/κλπ θα πει ότι και η φωτογραφία του πολυτεχνείου είναι μοντάζ από εκεί αλλά αφήνω τις σκέψεις, σχόλια και καντίλια σε σας....

Τέλος, περνώντας νότια από την Hoan Kiem πάνω στην οδό Trang Tien, συναντώ το κτίριο της όπερας το οποίο είναι απομίμηση της όπερας του Παρισιού.

Εκεί στην κάθετη οδό Ly Thai To βρίσκονται και τα πολυτελή καταστήματα της ROLEX, CUCCI, BOSS κλπ. Είχα δει και λίγα μεν, αλλά ακριβά αμαξάκια στους δρόμους (Lexus, BMW, Mercedes...) και τώρα πλέων είχα την απορία: Πώς σε μια χώρα κομουνιστική υπάρχουν αυτά; Ποιος τα αγοράζει/συντηρεί;

Την απάντηση την έδωσε μερικές μέρες μετά η Nhi, που την γνώρισα μέσα από το couchsurfing φόρουμ και δειπνήσαμε την παραμονή του TET μαζί με την παρέα της. Απλά και εδώ οι πλούσιοι και καθεστωτικά διαπλεκόμενοι δεν πληρώνουν τους φόρους τους. Πολύ πρωτότυπο θα έλεγα!!!

29-30 Ιανουαρίου 2014

Οκτώ το πρωί ξεκινάμε για το Ha long Bay :-) Ο καιρός εκεί θα είναι ομιχλώδης μέχρι το μεσημέρι, αλλά μετά θα "ανοίξει". Μετά από μια τρίωρη διαδρομή και ενδιαφέρουσα κουβεντούλα με τον ξεναγό, ο οποίος κατάγεται από αγροτική οικογένεια και μου έδωσε πολλές πληροφορίες για τους αγρότες και την παραγωγή ρυζιού, φτάνουμε στο λιμάνι της πόλης Ha long και επιβιβαζόμαστε στην βάρκα που θα μας πάει στο πλοίο το οποίο είναι απομίμηση εμπορικού κινέζικου πλοίου του 18 αιώνα. Και κάπως έτσι η κρουαζιέρα μας στις απίθανες αυτές βραχονησίδες, που έχουν χαρακτηριστεί ως σημείο παγκόσμιας κληρονομιάς από την UNESCO, ξεκινά...

Περνώντας μέσα από πολλά νησάκια που κείτονται στα καταπράσινα νερά φτάνουμε στο Dao Bo Hon βορειοανατολικά του Cat Ba και επισκεπτόμαστε την Sung Sot Cave. Πελώρια μεν αλλά ξέροντας ότι μερικές μέρες αργότερα θα επισκεπτόμουνα δύο πολύ πιο όμορφες και μεγαλύτερες σπηλιές βρέθηκα γρήγορα στην έξοδο της θαυμάζοντας την θέα του κόλπου.

Μετά από την περιπλάνηση μας γύρω από κάποιες κοντινές βραχονησίδες ο ήλιος έχει αρχίσει να δύει και εμείς επιστρέφουμε στο πλοίο.

Ένα είναι το σίγουρο σε αυτού του τύπου τα ταξίδια... υπάρχουν απρόοπτα! Μετά το βραδινό φαγητό οι συνταξιδιώτες μου από την Λατινική Αμερική αρχίζουν τους λάτιν χορούς και το γυρνάμε σε λάτιν βραδιά... Historia de un amor... Συγκεντρώσου λέμε, είσαι Ασία... στο επόμενο ταξίδι αυτά τα ακούσματα :-)

Το επόμενο πρωί επισκεφτήκαμε μια φάρμα μαργαριταριών και ενημερωθήκαμε σχετικά με την εκτροφή τους.

Μετά από μια σύντομη βόλτα σε ένα άλλο νησάκι άρχισε ο δρόμος του γυρισμού. Το βράδυ ήταν και η φιέστα για το ΤΕΤ και όλοι ήταν ανυπόμονοι για να την θαυμάσουν.

To Βράδυ συνάντησα την Nhi και τις φίλες της και μετά από ένα δείπνο που είχαμε σε street food (το καλύτερο φαγητό που έφαγα στο Βιετνάμ) κατευθυνθήκαμε προς την λαό-πλημμυρισμένη λίμνη Hoan Kiem και ακριβώς στα μεσάνυχτα και για ένα τέταρτο παρακολουθούσαμε τα πυροτεχνήματα πάνω από αυτή. Πραγματικά το θέαμα ήταν υπέροχο!

Κατά την επιστροφή μου στο ξενοδοχείο αντικρίζω τον γκρουμ του ξενοδοχείου να κερνάει μπύρες, μπανάνες, χυμούς, γλυκά και να μας αγκαλιάζει λέγοντάς μας Chuc Mung Nam Moi! (Ευτυχισμένο το Νέο Έτος!). Απίστευτος τύπος και αυτό το διαπίστωσα και την επόμενη μέρα που λόγω ΤΕΤ δεν έβρισκα xe om για τον σταθμό του τρένου και με πήγε αυτός χωρίς να ζητήσει χρήματα!!!

31 Ιανουαρίου 2014

Μετά από έναν καλό ύπνο, κατά το μεσημεράκι ξεκινάω για την τελευταία βόλτα στο Ανόι και πού αλλού στην λίμνη  Hoan Kiem.

Εκεί βλέπω πολύ κόσμο να έχει βάλει τα "καλά του" και να κάνει βόλτα βγάζοντας αναμνηστικές φωτογραφίες.

Όμως η ώρα περνάει και τρέχω για να επιβιβαστώ στο τρένο που θα με πάει στους πρόποδες του πιο ψηλού βουνού στην Ινδοκίνα του Fansipan, κοντά στα σύνορα με την Κίνα.

Εκεί στην κλινάμαξα θα γνωρίσω και μια οικογένεια Βιετναμέζων με δύο παιδάκια που το κοριτσάκι τους 11 χρονών μιλούσε αρκετά καλά αγγλικά και θα μάθω πολλά πράγματα για το σύστημα εκπαίδευσης και παιδείας τους.

1 Φεβρουαρίου 2014

Τα ξημερώματα φτάνουμε στο Lao Cai και από εκεί παίρνω mini bus για Sa Pa και το γραφείο των SaPa sisters μια ένωση γυναικών της φυλής Hmong με την οποία είχα αλληλογραφήσει από Ελλάδα και είχα κλείσει τριήμερο trekking με δύο διανυκτερεύσεις σε χωριά των μειονοτήτων εκεί. Έτσι θα γνώριζα και την κοιλάδα εκεί αλλά θα ερχόμουν και όσο ήταν δυνατό σε επαφή με τους ντόπιους  εκεί.

Ξεκινάμε με την οδηγό μου την Little Chi από τα 1500μ και κατηφορίζουμε την κοιλάδα της Sa Pa με προορισμό την πρώτη μέρα το χωριό Gian Ta Chai στα 1000μ, την δεύτερη μέρα το χωριό Ban Ho στα 400μ και την τελευταία μέρα το χωρίο Nam Toong και επιστροφή με μηχανάκια στην Sa Pa. Στα χωριά που διασχίζουμε ζουν H'mong, Dzay, Dzao και Tay μειονότητες.

Οι εικόνες του τριημέρου αυτού είναι μοναδικές και με δικαιώνουν για την επιλογή μου να ξοδέψω αρκετό χρόνο από το ταξίδι μου στην πανέμορφη αυτή περιοχή.

Στα χωριά αυτά το ηλεκτρικό ρεύμα είχε έρθει μέσα στην τελευταία δεκαετία και οι συνθήκες ζωής ήταν και παραμένουν δύσκολες. Ο τουρισμός είναι ένα πολύ καλό εισόδημα για αυτούς, γεγονός που ανάγκασε την οδηγό μου να μάθει να μιλάει ικανοποιητικά την Αγγλική σε μόλις δύο χρόνια, μόνο με την επαφή της με τους τουρίστες!

Τα κτίρια τους είναι κυρίως ξύλινες κατασκευές και οι ηλεκτρικές εγκαταστάσεις σε αυτά είναι με εξωτερικά καλώδια και αποσκοπούν στον φωτισμό και την τροφοδοσία με ρεύμα ψυγείων, φορτιστών κινητών τηλεφώνων αλλά και δορυφορικών δεκτών και τηλεοράσεων. Τόσο το πλύσιμο όσο και το μαγείρεμα γίνονται με τον παραδοσιακό τρόπο στο χέρι! Και φυσικά η μόνη πηγή θέρμανσης είναι η παρασιά στην κουζίνα του σπιτιού!

Κατά την διάρκεια των τριών αυτών μερών συνάντησα τους πιο αξιόλογους ανθρώπους στο ταξίδι μου. Τον Reto από την Ελβετία, ο οποίος βρίσκετε στο Βιετνάμ για να διδάξει την αγγλική γλώσσα σε μαθητές από 5-11 χρονών

(ναι καλά ακούσατε τα τελευταία χρόνια μετά την επίσκεψη Κλίντον κάνουν αγγλικά από την πρώτη δημοτικού) και ένα ζευγάρι από την Ισλανδία το οποίο έκανε διακοπές στο Βιετνάμ. Με τον Reto μπορώ να πω ότι γίναμε φίλοι πραγματικά ο ένας μίλαγε στην ψυχή του άλλου!!! Αλλά και με τον Kristján και την γυναίκα του Asdis πραγματικά δέσαμε. Ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα δεν περίμενα να συναντήσω τέτοιας ποιότητας ανθρώπους σε αυτά τα μέρη... τελικά για άλλη μια φορά διαπιστώνω ότι υπάρχουν πολλοί άνθρωποι με τις δικές μου ανησυχίες και σκέψεις απλά είναι θέμα χωροχρόνου να τους συναντήσω. Έτσι παρά την κούρασή μου από την 10-15Km πεζοπορία στο βουνό έμενα μέχρι αργά το βράδυ μοιράζοντας σκέψεις, ιδέες και εμπειρίες μαζί τους!

4 Φεβρουαρίου 2014

Τα ξημερώματα φτάνω με την κλινάμαξα στο Ανόι και από εκεί πηγαίνω στον  σταθμό των υπεραστικών λεωφορείων Giap Bat για να πάρω το λεωφορείο για τον επόμενο σταθμό μου την πόλη Ninh Binh 100 χιλιόμετρα νοτιότερα. Μετά από μια διαδρομή δύο ωρών μέσα από τον οδικό άξονα Hanoi-Ho Chi Minh, του οποίου μεγάλα τμήματα ήταν υπό κατασκευή, φτάνω στον προορισμό μου.

Μετά από σύντομη στάση στο ξενοδοχείο, πηγαίνω μια βόλτα στην πόλη και έχοντας έναν πρόχειρο χάρτη από το ξενοδοχείο, κινούμαι προς την Trang An.

Στην διαδρομή θα συναντήσω πολλά χωράφια στα οποία φύτευαν ρύζι. Από το Ανόι και νοτιότερα η παραγωγή ρυζιού έχει δύο σοδειές, ενώ βόρια στα βουνά έχει μόνο μία τον Σεπτέμβρη.

  

Μετά από μια δίωρη πεζοπορία έφτασα στην Trang An μια περιοχή που, όπως και το Tam Coc, φημίζεται για το φυσικό της κάλλος. Προτίμησα την Trang An γιατί ήταν λιγότερο τουριστικά αξιοποιημένη και είχε καλύτερες κριτικές. Δυστυχώς λόγω του ΤΕΤ είχε πάρα πολλούς Βιετναμέζους οι οποίοι είχαν έρθει για βόλτα και προσκύνημα στους ναούς που διαθέτει η περιοχή.

Στα εκδοτήρια των εισιτηρίων επικρατούσε συνωστισμός και εγώ δίσταζα να μπω σε αυτόν τον χαμό μιας και είχα πάνω μου τα ταξιδιωτικά μου έγραφα και δεν ρίσκαρα να τα χάσω. 

Δεν αγχωνόμουν μιας και η επίσκεψή μου εκεί μπορούσε να γίνει νωρίς το πρωί την επόμενη μέρα που τα πράγματα θα ήταν πιο ήσυχα.

Τελικά και απρόσμενα με πλησιάζει ένας ντόπιος, ο Nam, και με βοηθάει στην έκδοση του εισιτηρίου γεγονός που με αφήνει άναυδο!!!

Στην ερώτηση γιατί το έκανε μου απαντάει: "γιατί δεν θέλω να πιστεύεις ότι εμείς οι βιετναμέζοι είμαστε κακοί άνθρωποι". Κάγκελο ο Δημοσθένης! Του εξηγεί ότι παντού υπάρχουν οι καλοί και οι κακοί και ότι και στην Hy Lap (Ελλάδα) τα ίδια γίνονται. Με τα πολλά με κάλεσε στην παρέα του και εκεί γνώρισα την γυναίκα του την An, που είχε καταγωγή από εκεί, τα πεθερικά του τον Tan και την Quynh και την αδελφή του την Chi. Κάναμε μαζί την δίωρη βαρκάδα και πραγματικά μου φέρθηκαν σαν φιλοξενούμενός τους και ανταλλάξαμε πληροφορίες για την ζωή τους εκεί. Άνηκαν στην μεσαία τάξη και ήταν και οι πρώτοι βιετναμέζοι που με ρώτησαν για την οικονομική κατάσταση στην Ελλάδα.

Για να γυρίσουμε στο φυσικό τοπίο όμως!

Εδώ μας πήρε η βάρκα και μας πήγε σε διάφορες λιμνούλες που επικοινωνούσαν μεταξύ τους μέσα από σπηλιές των 200-300μ.

Φυσικά ήμουν ο μόνος ξένος και έτσι οι ντόπιοι στις διπλανές βάρκες με χαιρετούσαν και ρωτούσαν τον Nam και την γυναίκα του για εμένα.

Τέλος με την βάρκα ήταν προσβάσιμοι ναοί, αλλά τους προσπεράσαμε επειδή η ώρα είχε ήδη περάσει.

5 Φεβρουαρίου 2014

Την επόμενη μέρα έκλεισα μηχανάκι με οδηγό και αρχικά κατευθύνθηκα προς την Hoa Lu την πρωτεύουσα του Βιετνάμ μεταξύ 968μχ και 1009μχ.

Αμέσως μετά επισκέφτηκα το σύμπλεγμα ναών Bai Dinh στο οποίο βρίσκεται και ο μεγαλύτερος Βούδας στο Βιετνάμ ύψους 10μ και βάρους 100 τόνων κατασκευασμένος από μπρούνζο.

Το σύμπλεγμα κατασκευάστηκε το 2005 και έχει περίμετρο 1700μ. Διαθέτει 500 αγάλματα  των 2-2.5μ και βάρους 2-2.5 τόνων.

Πραγματικά το μέγεθος, η λεπτομέρεια και η τεχνική με εντυπωσίασε και παρότι είχα επισκεφτεί πολλούς ναούς στην μέχρι τώρα μου παραμονή στο Βιετνάμ η επίσκεψη μου στο Bai Dinh μπορώ να την χαρακτηρίσω μοναδική.

Πραγματικά εντυπωσιάστηκα!

Μιας και σε αυτό το μέρος οι ξένοι δεν ήταν συνηθισμένοι, οι ντόπιοι με κοιτούσαν, χαιρετούσαν και ζητούσαν φωτογραφία μαζί μου.

Πραγματικά ένιωθα welcome σε αυτή την χώρα...

Μετά από μια βαρκάδα στον υδροβιότοπο Gia Van, που μετά την χθεσινή βόλτα στην Trang An δεν με ενθουσίασε ιδιαίτερα, γύρισα στο ξενοδοχείο και μετά από ένα γεύμα με την τοπική σπεσιαλιτέ, κατσικάκι ψητό μαριναρισμένο με διάφορα μπαχαρικά και συνοδευμένο με τηγανιτό ρύζι και λαχανικά, ετοιμάστηκα για το βραδινό μου ταξίδι στην Dong Hoi με νυχτερινό λεωφορείο της γραμμής Ανόι - Hue που έχει κρεβάτια!

Εκεί γνώρισα και δύο ζευγάρια από την Μάλτα! Γειτονάκια δηλαδή. Ρε μικρός που είναι ο κόσμος!

6 Φεβρουαρίου 2014

Τα ξημερώματα κατά της 5 νιώθω τον συνοδηγό να με σκουντάει και να μου λέει ότι φτάνουμε στο Dong Hoi. Μιας και ο νότιος οδικός τους άξονας είναι υπό κατασκευή και ο παλιός θυμίζει περισσότερο επαρχιακό δρόμο χρειαστήκαμε περίπου 8 ώρες για να ταξιδεύσουμε 400km! Το ταξίδι μας είχε δηλαδή μέση ταχύτητα 50Km/h!!!

Φτάνοντας στο ξενοδοχείο έκλεισα αμέσως την εκδρομή μου για το πάρκο Phong Nha-Ke Bang. Μιλάμε για ζούγκλα 900 τετραγωνικών χιλιομέτρων με 10 είδη πιθήκων, με τίγρεις, ελέφαντες ασιατικές αντιλόπες, ερπετά και πάνω από 300 είδη πουλιών!

Πουλιά και μαϊμούδες είδα και άκουσα ελέφαντες και ευτυχώς τίγρεις δεν είδα, και μιας και υπάρχουν απομεινάρια από αμερικάνικες βόμβες, δεν έκανα το παραμικρό βηματάκι έξω από το μονοπάτι για να δω. Όχι δεν το έπαιξα μικρός εξερευνητής! Άστο καλύτερα σκέφτηκα!

Εκεί ξεναγηθήκαμε σε δύο σπηλιές στην Paradise, όνομα και πράγμα και την Phong Nha, η οποία είναι πλημμυρισμένη και είναι προσπελάσιμη μόνο με βάρκα.

Στο πάρκο αυτό υπάρχει και η μεγαλύτερη σε θόλο(200m ύψος και 150m πλάτος) σπηλιά της γης. Η Son Doong η οποία ανακαλύφθηκε πριν 5 χρόνια και δεν είναι επισκέψιμη δυστυχώς ακόμα.

7- 8 Φεβρουαρίου 2014

Την επόμενη μέρα το μεσημέρι φεύγω για την Hue 200 περίπου χιλιόμετρα νοτιότερα.

Ήταν η πρωτεύουσα του Βιετνάμ από το 1802 έως και το 1945. Η πόλη θυμίζει ευρωπαϊκή πόλη με μεγάλους αυτοκινητόδρομους και ωραία πάρκα.

Φυσικά εάν κοιτάξεις στο πίσω μέρος της πόλης θα δεις και την άλλη όψη του νομίσματος αυτού της παραγκούπολης.

  

Εκεί συνάντησα και καποιου είδους καφενείο που θα λέγαμε στην Ελλάδα, μόνο που εδώ έπαιζαν ένα παιχνίδι σαν ντάμα.

Καθώς και στο ποτάμι είδα γαλομαχίες (όπως λέμε κοκορομαχίες, αλλά με γαλοπούλες)! Μπιάχ!!!

Η  διαδρομή στις όχθες του ποταμιού ήταν τέλεια και πραγματικά την απόλαυσα.

Την επόμενη μέρα επισκέφτηκα το συμπλεγμα κτιρίων που φιλοξενούν το παλάτι, τα οποία έχουν αναστηλωθεί μιας και οι πολιτισμένοι Αμερικάνοι και εδώ εφάρμοσαν το νομο τους όπως μόνο αυτοί ξέρουν... βομβαρδίζοντας!

Το καλό είναι ότι είχε μια συλλογή από εικόνες και σφραγίδες της εποχής που πραγματικά με εντυπωσίασαν.

Το μεσημεράκι πήρα το λεωφορείο για την επόμενη και τελευταία στάση μου την Hoi An 140 χιλιόμετρα νοτιότερα.  H Hoi An είναι ήταν μεγάλο εμπορικό λιμάνι και το πρώτο λιμάνι που έπιασαν Ευρωπαίοι (Πορτογάλοι) στο Βιετνάμ. Εκεί έκλειναν τις εμπορικές συμφωνίες τους Ιάπωνες και Κινέζοι έμποροι. Τα αρχοντικά τους σήμερα είναι επισκέψιμα και διατηρούνται αναλλοίωτα είτε ως σπίτια, είτε ως μουσεία, είτε ως εστιατόρια.

9 - 12 Φεβρουαρίου 2014

Όσο κατέβαινα προς τον νότο η θερμοκρασία ανέβαινε και σήμερα έχει 30C οπότε είπα να πάρω την ημέρα day-off και μετά από έναν καλό ύπνο να κάνω και ένα μπανάκι στο Κινέζικο πέλαγος.

Δεν λέω ωραία ήταν, αλλά άμα έχεις μάθει να βουτάς στην Μεσόγειο δεν τρελαίνεσαι κιόλας.

Τα ψαρικά που έφαγα πάντως ήταν πολύ καλά και νόστιμα και σε τιμή 1/6 από την Ελλάδα.

Το βραδάκι δεν άντεξα τον πειρασμό και πήγα βόλτα στο παλιό λιμάνι. Πραγματικά το θέαμα με άφησε άναυδο. Ένιωσα σαν να έβλεπα σκηνές από την ταινία "Ο καιρός των Τσιγγάνων" του Εμίρ Κουστουρίτσα αλλά σε κινεζοβιετναμέζικο στυλ.

Κεράκια στο ποτάμι μέσα σε χάρτινα φαναράκια και ο δρόμος και τα γεφυράκια στολισμένα με λουλούδια και φιγούρες από ριζόχαρτο που φωτίζονταν από μέσα. Μιλάμε είχα κάτσει σε ένα παγκάκι και χάζευα!

Από τα ωραιότερα σημεία ήταν η Γιαπωνέζικη γέφυρα η οποία κατασκευάστηκε από την Ιαπωνική κοινότητα το 1590μχ με σκοπό να συνδεθεί με τις Κινέζικές περιοχές κατά μήκος του ποταμού.

Την επόμενη μέρα πήγα εκδρομή στο My Son. Ένα ινδουιστικό σύμπλεγμα ναών που ανακαλύφθηκε κατά την γαλλική αποικιοκρατία και βεβηλώθηκε τόσο από αυτούς, αποκεφαλίζοντας όλα τα αγάλματα για να στείλουν τα κεφάλια τους στο μουσείο του Λούβρου, όσο και από τους Αμερικάνους που το βομβάρδισαν ως αντίποινα σε ενέργειες του στρατού του βόρειου Βιετνάμ!!!

Εκεί πήρα μια ιδέα για τις ινδουιστικές θεότητες και πραγματικά ένιωσα ένα κενό που δεν είχα τον χρόνο να επισκεφτώ στην Καμπότζη την "ακρόπολη της ανατολή", το Angkor Wat! Coming Soon...

Το απόγευμα και μετά από μια στάση σε ένα χωριό που ήταν γνωστό για τα ξυλόγλυπτα του, επέστρεψα στην Hoi An. Άλλη μια μαγευτική νύχτα...

Πάντως και τα αρχοντικά τους ήταν υπέροχα και σε μεταφέρανε σε μια άλλη εποχή πολύ διαφορετική από την δική μας.

Φυσικά ούτε από εδώ έλειπαν οι βουδιστικοί ναοί και μάλιστα δύο βράδια είχα την τύχη να παρακολουθήσω λειτουργίες τους.

13 Φεβρουαρίου 2014

Όλα τα ωραία πράγματα κάποτε τελειώνουν και ήρθε η μέρα της επιστροφής. Πρωί κατά της 6:00 παίρνω ταξί για την Da Nang 30Km βορειότερα και από εκεί εσωτερική πτήση για Ανόι. Μπαίνοντας το απόγευμα για την πτήση προς Doha μετά από μια σύντομη συνομιλία με τον Ισπανό αεροσυνοδό φοράω, τα ακουστικά μου και βυθίζομαι στις σκέψεις μου... Νόμιζα ότι είχα λείψει κανα δίμηνο τουλάχιστον, ένιωθα πραγματικά γεμάτος και φυσικά κουρασμένος. Αλλά με μια γλυκιά αίσθηση πληρότητας, αφού το ταξίδι μου είχε πάει καλά και με είχε οδηγήσει σε πρωτόγνωρες και εξωτικές σκέψεις και συλλογισμούς.

Όσο για τις εικόνες, τις γεύσεις και τους ανθρώπους που συνάντησα...

  

14 Φεβρουαρίου 2014

Ξημερώματα και μετά από το σχετικό καβγαδάκι με τους τελώνες και φαρισαίους στην Doha, παίρνω ξανά βίζα και συναντώ τους φίλους μου εκεί και τρώμε και πίνουμε κλπ. 

Ναι, πλάκα κάνω! Ωραία η πορτοκαλάδα δεν λέω, αλλά όχι με το ψάρι ή το κεμπάμπ ρε παιδί μου...

Η Doha είναι μια πόλη που κατασκευάστηκε πρόσφατα και προσπαθεί να βρει τον χαρακτήρα της αντιγράφοντας τα άλλα γειτονικά αραβικά κράτη.

Το μόνο που βρήκα ενδιαφέρον σε αυτή (εκτός από τα φιλαράκια μου, μικρούς και μεγάλους) ήταν το παζάρι της Souq Waqif.

Τώρα ως αναφορά τις αράβισες, τις θυμόμουν πανέμορφες ως συμφοιτήτριες μου στο Λονδίνο. Δυστυχώς, εδώ δεν μπόρεσα να καταλάβω κάτω από την μπούρκα...

Πάντως αν και οι κατασκευές που έχουν κάνει δεν είναι ποιοτικές είναι όμορφες και πραγματικά ξεκουράστηκα λιγουλάκι στα 6* ξενοδοχεία/εστιατόρια τους.

Την Κυριακή 16/2/2014, αφού λάλησε ο ιμάμης, πήρα το αερόπλανο του γυρισμού και  από τότε προσπαθώ να συνέλθω και να προσαρμοστώ στην Ελληνική πραγματικότητα.

Γιατρέ μου είμαι σοβαρά? 

Θα την βγάλω?

Θα μου μείνει μόνιμη βλάβη/κουσούρι?

Μήπως πρέπει να ξαναφύγω? Μήπως?

Αλλά για πού?

Χμμ...